Οργιώδης βλάστηση, βαθιές χαράδρες, γαλαζοπράσινα νερά που σκάνε ατίθασα στις παραλίες που «βλέπουν» Αιγαίο και γαλήνια σε εκείνες του Παγασητικού. Το Πήλιο, άγριο και ταυτόχρονα φιλόξενο, είναι το μαγικό βουνό...
Οι αναμνήσεις μου από το Πήλιο πάνε πολύ πίσω στο χρόνο. Όταν ήμουν δέκα χρονών επί μια εβδομάδα αρνούμουν πεισματικά να μιλήσω στον μπαμπά μου, γιατί όταν πήγαμε οικογενειακώς στα Χάνια δεν μου αγόρασε έναν αληθινό Κένταυρο!!!
Μεγαλώνοντας, οι Κένταυροι, όπως και πολλά άλλα πλάσματα, βρήκαν στο μυαλό μου τη θέση που τους ανήκει, στους μύθους και τα παραμύθια. Δεν έχασαν όμως τη μαγεία τους. Το ίδιο συνέβη και με το Πήλιο. Άλλωστε οι θεοί του Ολύμπου δεν το επέλεξαν τυχαία για θερινή τους κατοικία και πάντα πίστευα ότι οι αρχαίοι -παρά τα ελαττώματα τους- είχαν άψογο γούστο!
Από τότε που κατάλαβα, λοιπόν, ότι οι Κένταυροι δεν υπάρχουν... πια, δυσκολεύομαι σε πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, το να επιλέξω το «ορμητήριό» μου, ανάμεσα στα 24 χωριά του Πηλιίου, αποδείχθηκε εξαιρετικά χρονοβόρο. Τσαγκαράδα ή Αργαλαστή; Ζαγορά ή Μακρινίτσα; Πού κατέληξα; Στις Μηλιές!
Η ΕΡΓΑΤΟΥΠΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Βγαίνοντας στην Εθνική Αθηνών-Λαμίας με κατεύθυνση το Βόλο, θυμήθηκα ότι η διαδρομή δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μετά από τρεις ώρες, βρεθήκαμε (εγώ και ο φωτογράφος μας) στην πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας. Δύσκολα αντιστέκεται κανείς στην πρόκληση των παραδοσιακών τσιπουράδικων της παραλίας.
Συμβουλή: Όταν αρχίσουν να έρχονται οι μεζέδες (στην πλειοψηφία τους θαλασσινά) που συνοδεύουν το κάθε 25αράκι (κατά κόσμον, καραφάκι!), μην αφήσετε την περιέργεια να υπερισχύσει της λογικής... Τι εννοεί ο ποιητής; Θέλοντας να διαπιστώσετε πότε θα πάψουν τα 25αράκια να συνοδεύονται από διαφορετικούς, κάθε φορά, μεζέδες, το πιθανότερο είναι να έχετε γίνει τύφλα! Οι Βολιώτες στο συγκεκριμένο θέμα έχουν ανεξάντλητη φαντασία. Εν μέρει, σε αυτό το γεγονός οφείλεται και η φήμη που έχουν τα τσιπουράδικα της περιοχής.
