Ενα όνειρο που δεν λέει να στερέψει ποτέ, μια οπτασία που σε τυλίγει με την γοητεία των εικόνων της, μια φωνή καλεστική στη κόχη των αναμνήσεων είναι για τον καθένα το μέρος που στέκει βαρύ μαζί κι ανάλαφρο στην άκρη του Κορινθιακού. Για τον καθένα που γνώρισε έστω και μια φορά την γεύση της αρμύρας του, την έκσταση της θέας του, τη δροσιά του πεύκου του. Το Γαλαξείδι.
Χρόνια και χρόνια, γερμένο στην άκρη της θάλασσας, ξεπλένει στα ήσυχα νερά του το κουρασμένο σκαρί του, μόνο του, φτωχό και ξεπεσμένο. Στην βασανισμένη καρένα του μένουν ακόμα απολιθωμένα οι μνήμες από τις φορτούνες, τα φύκια των μακρινών του ταξιδιών, τα όστρακα του εξοστρακισμού του. Μένει η λύπη των χαμένων ιστίων του, το ξέθωρο ασπράδι των περήφανων πανιών του και κάτι μέρες του χειμώνα στήνει αυτί να ξεδιαλύνει ήχους απ τα τραγούδια της γοργόνας που κάποτε συντρόφευαν τους στέρεους ναυτικούς του στις μέρες του πελάγου.
Μπρίκια, σκούνες και καΐκια κοιμούνται τώρα ήσυχα στο μουσείο. Μαζί τους οι γοργόνες, που καρφωμένες κάποτε στις πλώρες, γελούσαν περίχαρα σαν
πρόβαλαν κάποια πρωινά απ το «Κεντρί» με την γεύση της τρικυμίας απ τα μακρινά ταξίδια στα ξύλινα χείλη τους.Όλα, τώρα, στο Μουσείο.
Η ιστορία του Γαλαξειδιού έγινε Ιστορία.
Απέναντι απ την Ιτέα – το επίνειο της Άμφισσας – στους πρόποδες του Παρνασσού, καθρεπτίζεται με χάρη η μικρή πολιτεία των φημισμένων ναυτικών, το Γαλαξείδι. Παλιό ναυτικό κέντρο που έδρασε στα χρόνια της ιστιοφόρου ναυσιπλοϊας, με ένδοξη συμμετοχή στον κατά θάλασσα αγώνα του ’21 και με ίχνη της αρχοντιάς των πολυταξιδεμένων ναυτικών κατοίκων του.
Παλιά αρχοντικά σπίτια γερμένα απ το βάρος τόσων χρόνων, εκκλησίες με ξακουστά αφιερώματα και σκεύη, θάλασσα που κάθε κυματισμός της ξεσπάει σε
μαργαριταρένιους αφρούς, μια θέα που εμπνέει κι ένας πευκώνας με τις ρίζες του στη θάλασσα, που δροσίζει και προκαλεί, συνθέτουν την μικρή αυτή πολιτεία του Κορινθιακού. Αυτού του Κορινθιακού, που δεν μοιάζει σαν κι αυτόν που ξέρουμε εμείς οι Αιτωλοακαρνάνες όταν ταξιδεύουμε απ την πλευρά της Πελοποννήσου.Ένας Κορινθιακός πιο ήρεμος, πιο όμορφος πιο ήσυχος, πιο γαλάζιος. Μια θάλασσα ρουμελιώτικη, αγνή, ανεξερεύνητη.
Και μόνο για τη θάλασσά του αξίζει να επισκεφθεί κανείς το Γαλαξείδι. Είναι το ιδανικό μέρος για όσους αγαπούν τα θαλάσσια σπορ, το κολύμπι, το ψάρεμα, τη
δροσιά της. Στο κομψό λιμανάκι του λικνίζονται καΐκια και ψαρόβαρκες που κάθε πρωί ξεκινούν για τον επιούσιο, και γύρω γύρω όμορφη πλακοστρωμένη η προκυμαία προσφέρεται θαυμάσια για τον βραδινό περίπατο. Κεντράκια σκορπισμένα στην παραλία απλώνουν τις καρέκλες τους στη δροσιά της θάλασσας, ενώ, πιο πέρα, στη συνέχεια του λιμανιού, αρχίζει ένας πλατύς και πυκνός πευκώνας κατά μήκος της θάλασσας που τον διασχίζει ένας καλοστρωμένος δρόμος. Η τοποθεσία αυτή γνωστή σαν «Πέρα Πάντα» διαθέτει σειρά από μικρούς και όμορφους κολπίσκους προκλητικούς για το θαλάσσιο μπάνιο και ήρεμα βραχάκια για όσους αγαπούν το ψάρεμα με την πετονιά.Απέναντι καθρεπτίζεται στα νερά της η πολιτεία. Επιβλητικά προστατευμένη από την όμορφη εκκλησία του Αη Νικόλα με το φημισμένο ξυλόγλυπτο τέμπλο της, πιο κάτω το φανάρι το παράξενο λιμάνι του Χειρόλακα, το βουβό καρνάγιο, ο μύλος, και, τόσες άλλες τοποθεσίες που μπορεί να επισκεφθεί κανείς. Μικρά στενοσόκακα, πλακοστρωμένα δρομάκια σε οδηγούν ανάμεσα σε ψιλά σπίτια που σου θυμίζουν το παλιό μεγαλείο τους, άλλα κλειστά και θεοσκότεινα, άλλα που περιμένουν τους καλοκαιρινούς αφεντάδες τους, σε γραφικές πλατειούλες και σε ψηλά αγναντέματα. Πουθενά δεν θα συναντήσεις την πρόστυχη διακόσμηση, το ψεύτικο «λοκάλ» ύφος. Όλα μέσα από μια διαφάνεια αρχοντιάς, ανόθευτο τοπικό χρώμα γαλαξειδιώτικο.
Δεν έχει τουρισμό το Γαλαξείδι. Ή δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα σοβαρά ο τουρισμός στο Γαλαξείδι. Και ίσως αυτό ακριβώς είναι μια πρόκληση για όσους θέλουν να περάσουν το καλοκαίρι τους ήσυχα, όμορφα με όση ελευθερία θέλουν.
Το καλοκαίρι – η περίοδος που παίρνει ζωή το Γαλαξείδι – μαζεύονται όλοι οι Γαλαξειδιώτες, αυτοί που μένουν στην Αθήνα και στον Πειραιά, και αποτελούν τον πυρήνα των παραθεριστών. Μαζί τους και όσοι αγάπησαν το Γαλαξείδι σε προηγούμενες επισκέψεις. Ακόμα κι αυτοί οι εφήμεροι, που έχουν το Γαλαξείδι ως ορμητήριο για εκδρομές στους κοντινούς Δελφούς, στην Άμφισσα, στα χωριά του Παρνασσού.
Φημισμένο είναι το ναυτικό του Μουσείο που μπορεί να επισκεφθεί καθένας, οι όμορφες εκκλησίες του, η γραφική του ομορφιά. Ακόμη, για τους νέους, υπάρχει και η σχετική μοντέρνα διασκέδαση. Ένα κλαμπ, διευθυνόμενο από Αυστραλούς, πρωτότυπο. Πρωτότυπο γιατί είναι μια σπηλιά (!), πραγματική σπηλιά που τη μετατρέψανε σε κλάμπ με κατάλληλο φωτισμό, εξαερισμό, δροσερό περιβάλλον και πλούσια δισκοθήκη και συγκεντρώνει όλη την παραθερίζουσα νεολαία.......
Ο κάθε ταξιδιώτης, ταξιδεύοντας για το Γαλαξείδι, θα ανακαλύψει στη διαδρομή πολλούς άγνωστους μα τόσο όμορφους τόπους. Ανάμεσα σ αυτούς λάμπει η ομορφιά του Γαλαξειδιού. Μιας πολιτείας που χαρίζει στον επισκέπτη της την ανεπανάληπτη αίσθηση ενός γοητευτικού ονείρου, την αποκάλυψη του Ωραίου, καθώς αγκαλιάζοντας τα δύο λιμάνια της στέκεται την νύχτα κοιτάζοντας βουβή τη θάλασσα να καθρεφτίζουν μέσα της εκατοντάδες φώτα που σημαδεύουν τα χωριά του απέναντι Παρνασσού.
Επισκεφτείτε το Γαλαξείδι.
Αξίζει!
Το κείμενο αυτό του Βασίλη Ι. Βλασσόπουλου, δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα του Γαλαξειδίου «Το Γαλαξείδι» τον Μάϊο του 1972 (τεύχος 275)
